اهداف و زمینه­ ها: تصمیم‌گیری‌های افراد درباره اینکه آیا فرزندی داشته باشند یا نه، نه تنها متأثر از خصوصیات شخصی و عوامل زمینه‌ای مرتبط است، بلکه از خصوصیات و رفتارهای افرادی که با آنها تعامل دارند نیز تأثیر می‌پذیرد. بحران اخیر ویروس کرونا نیز  پیامدهای بسیاری بر زندگی اجتماعی داشته است و با توجه به اعمال محدودیت رفت و آمد و تأکید بر قرنطینه خانگی، ساختار و کارکردهای خانواده در دوران محدودیت­های کرونایی تغییر یافته و پیامدهایی برای هر یک از اعضای خانواده داشته باشد.
روش ­شناسی: روش مطالعه، پیمایشی و داده­ ها با استفاده از ابزار پرسش نامه و در حجم نمونه 398 نفر  از زنان متأهل ١٥-٤٩ ساله شهر تهران با استفاده از روش نمونه ­گیری چندمرحله ­ای گردآوری گردید.
یافته ها: نتایج نشان داد متوسط باروری ایده­ آل زنان 1.92 و میانگین فرزندان زنده متولد شده تا زمان بررسی 1.45 فرزند است. 22.2 درصد زنان نمونه مورد مطالعه تا زمان بررسی اعلام کردند که به ویروس کرونا مبتلا شدند. 24.1 درصد افراد قصد به دنیا آوردن فرزند(فرزند دیگر) را دارند. نتایج تحلیل لجستیک نشان داد با بالا رفتن سن، احتمال قصد باروری بیش‌تر می‌شود. زنان شاغل نسبت به زنان خانه‌دار قصد فرزندآوری کمتری دارند. تحصیلات، تاثیر معکوسی بر احتمال قصد به دنیا آوردن فرزند دارد. بیماری کرونا نیز وارد زندگی روزمره مردم شده قصد فرزندآوری را تحت تاثیر قرار داده است. مولفه­ های حمایت اجتماعی(حمایت مالی، عاطفی و مشورتی) و فشار اجتماعی شبکه روابط اجتماعی و یادگیری اجتماعی تاثیر معنی­داری بر احتمال قصد فرزندآوری دارند. مشکلات اقتصادی در دوران ویروس کرونا نیز تاثیر معکوس و معنادری بر احتمال قصدفرزندآوری زنان دارد
نتیجه گیری: قصد فرزندآوری زنان از زمینه­ های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و جمعیتی جامعه تأثیر می­ پذیرد در این میان شبکه‌ی روابط و یادگیری اجتماعی، به لحاظ پیوند در عرصه‌های چندگانه، افراد را بهم متصل می‌کند و نقش تعیین­ کننده­ای بر قصد فرزندآوری دارد.